Description
W Południowej Sardynii (Włochy) hodowca owiec zastąpił część powierzchni przeznaczonej pod uprawy polowe pastwiskami z samowysiewającymi się roślinami motylkowatymi. Jego celem było zwiększenie dostępności i jakości paszy wiosną, kiedy trawy wysychają, oraz uniknięcie orania płytkich gleb. Obecność gleb kwaśnych nie pozwalała na stosowanie lucerny. Rolnik zdecydował się przetestować kilka innowacyjnych roślin motylkowatych (Trifolium michelianum, T. incarnatum, T. subterraneum, Ornithopus sativus i Medicago polymorpha) w mieszankach ze zbożami lub trawami.
Stwierdzono kilka pozytywnych aspektów związanych z wysiewem tych gatunków:
- właściwości gleby: większa nośność pastwiska w okresach deszczowych, kontrola erozji, większa zawartość N, brak uprawy roli na terenach nachylonych,
- większa różnorodność biologiczna,
- elastyczne decyzje agronomiczne: mieszanki mogą opierać się na roślinach motylkowatych o różnej twardości nasion, co ma pozytywny wpływ na zakładanie pastwisk i ich trwałość;
- produkcja zwierzęca i produkty: wyższe plony, lepsza jakość.
Niemniej jednak należy zwrócić uwagę na kilka punktów krytycznych:
- ochrona przez zachwaszczeniem w roku założenia pastwiska; ważne jest koszenie niedojadów po wypasie, zarządzanie wypasem w celu uniknięcia różnej presji wypasu owiec na użytki zielone i zwiększenie banku nasion roślin motylkowatych, wstrzymanie wypasu we wczesnej fazie kwitnienia roślin motylkowatych,
- mieszanki muszą składać się z odpowiednio skomponowanych gatunków, dobranych do rodzaju gleby, wykorzystania użytków zielonych i poziomu opadów,
- możliwość akumulacji pasożytów na pastwiskach z samowysiewającymi się roślinami motylkowatymi po kilka latach użytkowania.
W celu pomyślnego wdrożenia pastwisk z samowysiewającymi się roślinami motylkowatymi w innych gospodarstwach rolnych, rolnik zaleca zakładanie tego typu użytków zielonych na glebach z ubogim naturalnym bankiem nasion oraz poszukiwanie pomocy technicznej ze strony lokalnych służb doradczych.
